Secularism in India

Secularism to the West

To the Western countries secularism is rejection of religion, denial of God and the life after death in the other world.  It is a persuasion that we have no reason to be concerned with anything other than this world and our life in this world. To the West, therefore, one cannot be religious and also secular at the same time. In India religion is at the centre of people’s life but, paradoxically, the country is secular. The sacred books of the Hindus say that we should respect all religions. That accounts for the multiplicity of religions in India.

India’s openness

There was never a time when India had but one religion. Even before the Aryan invasion there were numerous cults in India. They were mostly Dravidian. People in Indian society were always open to messages from faiths other than their own. Tolerance and pluralism are a continuing part of Indian religious tradition. After the Aryan invasion there was a mingling of Dravidian and Aryan cults, though they were diverse. Later, Islam and Christianity got added to the existing Indian religious traditions. Yet, there was no inter-religious tension, no bloodshed in the name of religion in India. Its emperors like Ashoka and Akbar promoted religious tolerance.

Detachment of religion from power centres

As Islam had Sufi tradition ( this tradition stressed devotion to God) so had Hinduism the Bhakti tradition. The saints of both these traditions were open to teachings of other faiths, were never sectarian and they never desired closeness to any power centres. This is unlike the history of the West where polity and political power were based on religion.

Unity of religions

The heir to emperor Shajahan was inclined to Sufism and was a scholar in both Sufism and Hinduism. He would quote from Islamic and Hindu books to show that the two religions had similar teachings. He called them the mingling of two oceans. Thus he also contributed to inter-religious harmony in India. Notwithstanding conversions, castes in India persisted in all religions. Castes cut across religions and worked as a counter current to possible religious tensions.

Change after the advent of the British

The situation witnessed a change after the coming in of the British. There arose differences among the Muslim and Hindu elites for economic, political and cultural reasons. The Hindus quickly adjusted to modern education, industry and commerce.  Unable to so adjust to modernity, the Muslims were left behind. Newly acquired political and economic power widened the difference between them. As India is multi-religious the Congress party adopted secularism as one of its main policies.  The context was the competitive politics where the Hindus and the Muslims organized themselves on religious lines. When this polarzation happened the Muslims felt less secure and wanted to have a power sharing arrangement before the British left India. Thus, secularism was adopted by the Congress more as a political expediency than as a philosophy.

Freedom caused no deviation

 Independence and the partition of India did not cause any deviation from the preferred secular path. There is no State religion. People are free to practice any religion of their choice. Hence secularism in India is equal respect for all religions and cultures and not denial of religion. It means that religion will not interfere in governance. There will be no discrimination on the basis of religion, caste, gender or class. One can profess, practice and propagate a religion of one’s choice. Conversion to a religion of one’s choice is one’s fundamental right.

The real issue in Indian secularism

The question before us is not how many Indians believe in God and how many do not. Rather, the question is how many of us respect the minority religions. The issue concerning secularism in India is thus different and peculiar. The presence or absence of belief in God is the issue for Western secularism.

Tolerance is faith, not political expediency

Though deeply religious, the Indians tolerate and respect other religions. This paradox underlies Indian secularism. The Sufi saints and the saints of Hindu Bhakti cults are also secular in this sense. Tolerance in India is not latitude, nor is it absence of bigotry. It is a positive faith and is prompted by religion. Indian religions teach that truth is one but it is manifested in different forms in different religions.  The real Being is one and we are all appearances of that real Being. This faith in inclusiveness, in oneness is common to both Islam and Hinduism.

The real divisive factors – political and economic

In India it is not religion that is divisive. It is only politicians who divide the people in the name of religious, caste and ethnic identities. These identities got erased long ago. The medieval Indian society was not competitive and hence was more tolerant. The modern Indian society is economically and politically competitive and is, therefore, less tolerant. When development is not even throughout India and across its communities, this competition becomes acute. It may surprise the West that India, though religious and religiously plural, is secular and tolerant.

                                            --------------------------------

 (Material prepared by Dr. Jayaraman, Department of English, for IMSc students)

The Making of the Constitution

                                         

The Indian Constitution embodies the country’s experience in the past, the way it meets the challenges of the present and its vision for the future. Indian Constitution has proved to be resilient as it receives its sustenance from the life and culture of the nation.

The Country’s Experience and the Eclecticism of the Constitution                                      

During the freedom struggle, Indian leaders remained wedded to certain constitutional concepts. In the colonial rule they acquired some experience of working parliamentary institutions such as the Councils in the Provinces and at the Centre. The Morley-Minto Reforms gave India an Imperial Council and Provincial Legislative Councils. There were indirect elections to these bodies. The Mont-Ford Reforms gave the country legislative bodies with members  partly nominated and partly elected on restricted franchise (there were property and educational qualifications for voters).  There was also The Government of India Act, 1935, under which the country was governed till the present Constitution was adopted in 1949.

Thus India had the wisdom and maturity to understand the working of democracy and the rule of law(rule of law is the opposite of rule by a person’s whims, like those of a king). In addition to these, India drew upon the wisdom of different Constitutions of the world.  

History of the Constitution

The Constituent Assembly ( Parliament and State Assemblies today are ordinary legislatures which can make laws. But Constituent Assembly alone can make the Constitution) had members from British India ( parts of the country ruled by the British) and the princely states ( parts of the country ruled by native rulers, the kings). When the Constituent Assembly met in 1946 members of the Muslim League refused to attend its meetings. Hence there had to be two Constituent Assemblies – one for India and the other for Pakistan. There were Muslim members in the Indian Constituent Assembly and they did participate by making significant contribution to the Constitution. The constitution was finally made after due debate, discussion and voting, though for a divided India.

The Ideologies of the Constitution

 The ideologies of the Constitution are secularism, pluralism and liberalism. Liberalism is willingness to consider different opinions, openness to change and respect for personal freedom(there are governments which would not hesitate to take away personal freedom in the name of common good).  The Constitution gives equal respect to all religions, protects the minorities, guarantees fundamental rights and the rule of law. The Universal Declaration of Human Rights of 1948 finds its echo in Indian Constitution. The Constitution was proclaimed in the name of “We the people of India”. Some may say that it is not justified as the Constituent Assembly was elected on a limited franchise and not on universal adult franchise. But the Constitution does not exclude any section of the people from civil and political rights.

 The founding fathers resisted the temptation of a theocratic state(state guided and controlled by religious views). They realized India’s demographic diversity and cultural plurality. There was partition of the country which left India a Hindu majority state. And democracy is based on majority principle. Even though this was the situation, India was made a secular state.

The lawyer members in the Constituent Assembly committed the country to constitutional guarantee for fundamental rights, judicial review and the independence of the judiciary. Judicial review means that any of the High Courts and also the Supreme Court can declare any law made by the legislature  invalid if the law contravenes the Constitution.   

The Constitutional Vision

The Constitution has the vision of a society dedicated to the values of freedom, justice, equality, human dignity and national unity. It accommodates diversity by recognizing linguistic states and establishes a federal system in which the  Central government shares power with the States. The working of the Constitution has created a pro-active judiciary which functions as a check on the excesses, commissions and omissions of the executive and the legislature. It is now moving towards federal co-operation and harmonizing rights with responsibilities.

                                                          -------------------------

(Material prepared by Dr. Jayaraman, Department of English, for IMSc students)

மாமழை பெருமழையாகவும் இருக்கும், பெருமை படைத்த மழையாகவும் இருக்கும்

தங்க. ஜெயராமன்

 ஆங்கிலப் பேராசிரியர் 

(எழுத்தாளர், ஒமர் கய்யாமின் ‘ருபாயியத்’ உள்ளிட்ட நூல்களின் மொழிபெயர்ப்பாளர்)

சிதம்பரத்தை வீராணம் ஏரியின் தயவு என்பார்கள். வீராணம் உடைப்பெடுத்தால் சிதம்பரம் நகரைத் தடவிக்கொண்டு கடலுக்குச் சென்றுவிடும். இப்போது நடந்ததைப் பார்த்தால் தென் சென்னையைச் செம்பரம்பாக்கம் எரியின் தயவு என்று சொல்ல வேண்டும். டிசம்பர் ஒன்றாம் நாள் செம்பரம்பாக்கம் ஒன்றிரண்டு இடங்களில் உடைத்துக்கொண்டிருந்தால் என்ன நடந்திருக்கும்? நினைக்கவே குலைநடுங்குகிறது. மேலைக் கடல் ஒன்றின் ஆழிப்பேரலையாக வந்து அடித்துச் சென்றிருக்கும்.

அவர் இவர் என்று பார்க்காத வெள்ளம். அச்சம் அறியாதவர்களுக்கும் அச்சத்தைத் தந்தது. பசியைப் பார்க்காதவர்களுக்குப் பசியைக் காட்டியது. எல்லோரை யும் தவித்திருக்க வைத்தது. கேளாமலே தருவதற்கு ஒரு தாராளம் வந்தது. கேட்டுப் பெறுவதற்கு ஒரு எளிமை வந்தது. இதுபோன்ற நேரத்தில் வழக்கமாக கிராமங்களில் காணும் திறமையும், கல்லாமலே கைவந்திருக்கும் துணிவும் ஒளிந்துகொண்டிருந்தவைபோல் சென்னை மக்களிடமிருந்து வெளிப்பட்டன.

புணைகளைக் கட்டி மிதந்திருக்கிறார்கள். கப்பல் கவிழ்ந்து அந்தரமான தீவில் கரையேறியவர்களைப் போல் நீரின்றி, நெருப்பின்றி, உணவின்றி உயிர் வாழப் பழகியிருக்கிறார்கள். உயிருக்கு உயிர் காட்டும் பரிவும், பற்றும் அவர்கள் அறியாமலேயே மக்களை ஆக்கிரமித் தன. இத்தனை பொருளிழப்பிலும், உயிரிழப்பிற்கிடை யிலும் ஒரு ஆத்ம லாபம் வந்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

காவிரியின் ஒரு வெள்ள நாள்

1977-ல் புயலோடு வந்த மழையால் காவிரிப் படுகையில் வெள்ளமும் வந்தது. வழக்கமாகவே எல்லாம் வயல் சூழ்ந்த கிராமங்கள். இப்போது வெள்ளமும் சூழ்ந்து கொண்டது. எங்கள் கிராமம் இருப்பது ஆற்றங்கரை. மண்ணெண்ணெய் கிடைக்குமா என்று சாலையின் குறுக்கே விழுந்துகிடந்த மரங்களைத் தாண்டித் தாண்டி 8 கி.மீ. நடந்து நகரத்துக்கு வந்தேன். கிடைக்கவில்லை. திரும்பி வரும்போது முன்னிருட்டு. கரையை விட்டுத் தள்ளி நின்ற உள்கிராமங்களிலிருந்து ஒரே கூச்சலும் கூப்பாடும். கிராமங்களைவிட்டு மக்கள் வெளியேறிக் கொண்டிருந்தார்கள். பாயோடு சுருட்டிய துணிகள் தலையில். கைக்குழந்தைகள் பெண்களின் இடுப்பில். வளர்ந்த குழந்தைகள் ஆண்களின் தோளில். கையில் பிடித்தபடி மாடுகளும் கன்றுகளும். முதல் நாள் புயல் பிய்த்து வீசிச்சென்ற பச்சை மட்டைகளை முடைய நேர மில்லாமல் அவசரமாகத் தெத்தி, அகப்பட்டதைக்கொண்டு சாலையில் குச்சி கட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். திருச்சிக்கு மேற்கே நீரிடி விழுந்ததாகச் செய்தி. காவிரி கரைபுரண்டு புனித சூசையப்பர் கல்லூரிக்குள் புகுந்திருந்தது. உடைப்பு, வெள்ளம் என்று புரளியும் செய்தியுமாகக் கலந்து வந்தன. அல்லோலகல்லோலத்தை அன்றுதான் பார்த்தேன்.

பூமியின் புதல்வர்கள்தான்

கிராமங்களில் அடுக்கடுக்காகக் குறடுவைத்துக் கட்டி ஓடுவேய்ந்த சாவடிக் கட்டிடங்கள் உண்டு. தரைக்கு மேல் மூன்று, நான்கு அடி உயரத்தில் விசாலமான குறடு. அதற்குமேல் உள்ளடங்கினார்போல் அடுத்த குறடு. அதற்கும் உள்ளடக்கமாக மூன்றாவது குறடு. அதன் மையத்தில் ஓர் அறை. எல்லாவற்றையும் மூடிக்கொண்டு பிரமிடுபோல் ஓட்டுக்கூரை. பண்டம் பாடிகளை இந்த அறைக்குள் போட்டுப் பூட்டி, இரண்டு நபர்களைக் காவலுக்கு வைத்துவிட்டு கிராமத்தைக் காலி செய்துவிட்டார்கள். அங்கே தங்கியிருந்தாலும் கீழ்க்குறடு மட்டத்துக்குத் தண்ணீர் வந்தால் அடுத்த மேல் குறட்டுக்கு ஏறிக்கொள்ளலாம். சென்னை அடுக்ககங்களில் இப்படித்தானே நடந்தது!

மகப்பேறு காலத்தில் மகளிருக்கு வலியெடுத்தால் வழக்கமாகவே கயிற்றுக் கட்டிலில் படுக்கவைத்துத் தூக்கிக்கொண்டு, வரப்பில் நடந்து, மருத்துவ வசதியுள்ள இடம் செல்ல வேண்டிய கிராமங்கள் இருந்தன. வெள்ளம் வந்த காலத்தில் இது எப்படி இருந்திருக்கும் என்று சொல்ல வேண்டாம். பின்னர், ஒரு முறை ஆறு உடைப்பெடுத்து திடீரென வெள்ளம் கொண்டபோது தப்பிக்க மரங்களில்கூட ஏற முடியவில்லை.

மனிதர்களுக்கு முன்பே மரத்தில் ஏறியிருந்த பாம்புகள் அடையாகக் கிளைகளில் அப்பியிருந்தன. தண்ணீரில் ஒரு குச்சி தலை நிமிர்ந்து நின்றாலும் தேளும் பூரானும் எறும்புமாக அதைப் பற்றிக்கொண்டிருக்கும். ஆற்றின் கரை உடைந்த பக்கத்திலிருப்பவர்கள் கைப்பற்றாக மாடுகளைப் பிடித்து நீந்தி இக்கரைக்கு வந்தார்கள். இவை எல்லாவற்றையுமே இடத்தாலும், காலத்தாலும் உண்டான மாற்றங்களுடன் மேலும் தீவிரமாக சென்னை வெள்ளம் கண்ணுக்கு முன்னே காட்டிவிட்டது. கடந்த காலமானாலும் நிகழ்காலமானாலும் நாம் எப்போதுமே இந்தப் பூமியின் மைந்தர்கள்தான்.

மழையை மறைத்த வெள்ளம்

மழையைத்தான் சமுதாயம் எப்படியெல்லாம் சித்தரித்தது. உணர்வுகளின் வண்ணத்தைப் பூசி ‘பேய் மழை’ என்றோம், ‘பிரளயம்’ என்றோம், ‘கொட்டித்தீர்த்தது’ என்றோம், மழையின் ‘கோர தாண்டவம்’ என்றோம். உணர்வுச் சாயத்தைக் கழுவித் துடைத்த அறிவியல் சொற்களால் ‘தொடர் மழை’, ‘தொடர் கன மழை’, ‘அதி கன மழை’ என்றெல்லாம் சொல்லிவிட்டோம். மின்னஞ்சலில் நண்பர் எஸ்.வி.வேணுபாலன், மனிதத்தைக் காட்டிய ‘மாமழை’ என்றார். சிலப்பதிகாரத்தின் மங்கல வாழ்த்து நினைவுக்கு வந்தது. ‘மாமழை’ பெருமழையாகவும் இருக்கும், பெருமை படைத்த மழையாகவும் இருக்கும். மழையின் தன்மை எப்போதுமே இதுதான்.

வெள்ளங்கள் எத்தனை! வறட்சிதான் எத்தனை! ஒருபக்கம் வெள்ளம் வந்த நேரத்திலும் நெல்லை மாவட்டத்தின் பகுதி ஒன்று வறட்சியில் காய்கிறது. மனிதத்தைக் காட்டிய அதே மழையில் மாற்றத்துக்கான மறுசிந்தனையும் முளைத்திருக்கிறது. மாற்றம் குப்பைப் பிரச்சினையிலிருந்து துவங்க வேண்டும் என்று சரியாகத்தான் குரல்கள் ஒலிக்கின்றன. குப்பையின் பின்னே ஒரு குடிமைச் சமூகத்தின் கலாச்சாரம் இருக்கிறது என்பது எவ்வளவு பெரிய உண்மை! மொத்தத்தில் இன்றைய வேகமான நகர வளர்ச்சியையும், பெருநகர விரிவையும்பற்றி ஒரு மறுசிந்தனை உருவாகியிருக்கிறது.

எது துணிவு, எது ஞானம்?

மீண்டும் வெள்ளத்தில் பார்த்த நம் நகரம் நினைவுக்கு வருகிறது. பார்க்கும் இடமெல்லாம் ஈர்க்குக் குத்த இடமில்லாமல் வீடுகள். வெள்ளம் நம்மைச் சூழ்ந்ததா, நமது பெருநகரந்தான் அதைச் சிறைவைத்ததா என்று தெளிவாகத் தெரியவில்லை. மயிலையும், மாம்பலமும், மந்தைவெளியும், அல்லிக்கேணியும் ஆழ்வார்பேட்டையும் இழைந்ததுபோல் எல்லாமே இழைந்து மொத்தப் பெருநகரமாகாமல் அதுவும் அதுவுமாகவே இருந்திருந்தால் இப்படி ஆகாதோ என்று ஒரு சிந்தனை. விரைவிலேயே மூன்றில் இரண்டு நபர்கள் நகர்ப்புறங்களில் இருப்போம் என்ற நிலையில் இந்தச் சிந்தனை வலுக்கிறது.

குச்சிக் கால்களை நீருக்குள் வைத்துக்கொண்டு நிற்கும் அடுக்ககங்களுக்கு எப்படிப்பட்ட தொழில்நுட்பம் வேண்டியிருந்திருக்கும்! ஆனால், வல்லுநர்கள் மேடு பள்ளம் கணிக்கவில்லை. நீரோடும் வாட்டம் எது, வெள்ளங்கொள்ளுமா, தண்ணீர் தேங்குமா என்றும் கணிக்கவில்லை. ஒருதலையாகவே வளர்ந்திருக்கிறது தொழில்நுட்பம். பூமியையும், வானத்தையும் தெரிந்துகொள்ளாமல் இருப்பதற்கு எதையெல்லாம் செய்ய வேண்டுமோ அதையெல்லாம் செய்து அவற்றுக்கு அந்நியமானோம்.

ஒரு பழமொழி கேட்கிறது, “வானத்துக்குக் கீழே இருப்பவன் மழைக்குப் பயப்படலாமா?”

துணிவு இருக்கிறது. திறனும் இருக்கிறது. பயம் இல்லை. துயரேதும் இல்லை. ஆனால், துணிவின் அடிப்படை எதுவாக இருக்க வேண்டும்? அப்படியும் இப்படியுமாக அசைந்து, நிலைமையை அனுசரித்ததுபோல் நகர்ந்துகொண்டே, நகர்த்திக்கொண்டே இருக்கலாம். இந்தத் திறமைதான் துணிவின் அடிப்படையா? பழமொழி இந்தத் துணிவைத்தான் சொல்கிறதா?

வானத்தின் கீழேதான் வாழ்கிறோம் என்ற ஒரு ஞானம் உண்டு. ஒரு அங்கீகாரத்தில், பூமி என்ற கோளில் மனிதனுக்குள்ள நிலையை நாமாகவே ஏற்பதில் பிறக்கும் ஞானம். அது வாழ்க்கையை மாற்றும். மனிதனின் கலாச்சாரத்தை மாற்றும். அதுவே, அவனது மதமாகவும் விரியும். வானத்தின் கீழே வாழ்கிறோம் என்ற ஞானம்தானே நமது துணிவின் அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும்!

(The article was published in தி இந்து (The Hindu) on 21 December, 2015. The writer presented it in the Department of English Studies, Central University of Tamil Nadu on 06/01/2016)